Με αφορμή ένα άρθρο του Alexandros Petroutsos στο sela.gr πριν από περίπου 3 χρόνια, η Μόρνα έπλασε έναν ολόκληρο μύθο γύρω της στο μυαλό μας, κάτι που έκανε επιτακτική ανάγκη να την εξερευνήσουμε και εμείς! Βέβαια στα χρόνια που περάσανε, δεν το καταφέραμε ποτέ!
Όποτε ήμασταν έτοιμοι να το οργανώσουμε όλο κάτι συνέβαινε και ακυρωνόταν η εξερεύνηση. Αυτό το γεγονός βοήθησε ακόμη περισσότερο στο να μεγαλώσει στο μυαλό μας το μυστήριο γύρω από τη Μόρνα. Πλάσαμε και τις δικές μας ιστορίες!
Η ιστορία λέει πως η Μόρνα ή Σκοτεινά (Μόρνα σημαίνει σκοτεινός τόπος. Έτσι αποκαλούσαν τον συγκεκριμένο ορεινό οικισμό οι κάτοικοι του νομού Πιερίας, μέχρι το καλοκαίρι του 1926, όταν τον μετονόμασαν σε «Σκοτεινά»),
Ένας καταγεγραμμένος κάτοικος στην απογραφή του 2011 και αυτομάτως όλοι άρχισαν να μιλούν για έναν οικισμό «φάντασμα». Όσο τρομακτικό και αν ακούγεται όμως, ο οικισμός «Σκοτεινά» που είναι χτισμένος σε υψόμετρο 700 μέτρων, πήρε το όνομα του επειδή πλαισιώνεται από πυκνή βλάστηση και εξαιτίας αυτού του γεγονότος παραμένει ανήλιαγος τους περισσότερους μήνες του χρόνου.
Στη Μόρνα το 1966, λειτουργούσε το περίφημο «Πανεπιστήμιο των Δασών». Έτσι το αποκαλούσαν. Επρόκειτο για το Κρατικό Εργοστάσιο Επεξεργασίας Ξύλου που έδωσε ζωή στην περιοχή τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60.
Χαρακτηριστικό της ποιότητας της ξυλείας ήταν ότι επελέγη η Μόρνα για να κατασκευαστεί η θαλαμηγός του βασιλιά Όθωνα με την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1830. Το πλοίο κατασκευάστηκε από Πιερική ξυλεία.
Από τα πολλά δέντρα μουριάς και τα βάτα που υπήρχαν στη γύρω περιοχή, πήρε το όνομά της η Μόρνα (Σκοτεινά), αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι η επωνυμία της προέρχεται από το τουρκικό μόρνο που σημαίνει ‘‘σκοτεινό’’. Το χωριό της Μόρνας, που ιδρύθηκε επί τουρκοκρατίας, χτίστηκε σε δύσβατη περιοχή, στο βάθος μιας χαράδρας.
Σήμερα στην Μόρνα υπάρχει ευκολοδιάβατος δρόμος, που συνδέει την Πιερία με την Κοζάνη, μέσω των Φωτεινών-Σκοτεινών και Φτέρης. Η τωρινή εικόνα του εγκαταλελειμμένου οικισμού της Μόρνας, μας ‘‘μεταφέρει’’ εύκολα σε περασμένους χρόνους, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ανέσεις, κατά τους οποίους οι άνθρωποι επεδίωκαν να βρουν μέρη απρόσιτα για να κατοικήσουν, ώστε να νιώθουν περισσότερο ασφαλείς, μακριά από εχθρούς.
Αυτή είναι η ιστορία της Μόρνας.
Μια ιστορία που μας ιντρίγκαρε από την αρχή. Έπλασε την φαντασία μας, έφτιαξε τον μύθο της, μας απαρνήθηκε πολλάκις, αλλά στο τέλος την “καταφέραμε” και μας άφησε να φιλοξενηθούμε στα στενά της με την πυκνή βλάστηση, στην εκκλησία της με το φρέσκο νερό.
Πλατεία δεν είδαμε, αλλά ούτε και κόσμο. είδαμε σπίτια εγκαταλελειμμένα αλλά πλέον, και σπίτια υπό ανακατασκευή.
Η Μόρνα προσπαθεί να ξαναβρεί την ζωή της και το μέλλον της δείχνει πιο αισιόδοξο αυτή τη φορά από το παρελθόν της..
Στις 16 Σεπτεμβρίου 2018 η Μορνα «κατακτήθηκε» ποδηλατικά για ακόμη μια φορά, παρέα με 19 φίλους/hardtailers που θέλησαν να ζήσουν την περιπέτεια της. Και αυτή τη φορά, η φιλοξενία της ήταν μοναδική….
Εις το επανιδειν αγαπημένη μας Μόρνα.
